پایگاه تخصصی حوزه زمین و مسکن

براساس پیش بینی این گروه تحلیلی که شامل شرکت های سرمایه گذاری، کارگزاری و تامین سرمایه است بازدهی املاک در سال آینده به طور میانگین ۲۰ درصد خواهد بود. از نظر تحلیلگران در سال آینده، حد بازدهی مسکن در یک سطح متعارف حفظ خواهد شد. این گروه تحلیلی شامل دو دسته خوش بین و بدبین به آینده بازار مسکن در سال آتی است. دسته بدبین ها معتقدند مسکن در سال ۹۸، معادل ۵ درصد رشد خواهد کرد. اما گروه خوش بین نرخ بازدهی املاک را ۳۰ درصد عنوان کرده اند.
این گروه تحلیلی در خصوص نرخ تورم نیز اعتقاد دارد سال آینده نرخ تورم در محدوده ۳۰ درصد مدیریت خواهد شد. حد پایینی که این گروه برای تورم برآورد کرده است معادل ۱۵ درصد و حد بالای پیش بینی شده برای نرخ تورم از سوی گروه های تحلیلی شرکت کننده معادل ۵۰ درصد ثبت شده است.
بنابراین انتظار بخشی از گروه های تحلیلی این است که مسکن در سال آینده حداکثر به میزان میانگین نرخ تورم رشد می کند. گرچه گروه تحلیلگران بدبین نسبت به این موضوع تصور می کنند رشد قیمت مسکن در سال آینده به حداقل ممکن خواهد رسید که می تواند ناشی از انتظارات رکودی باشد.
این ۴۱ گروه تحلیلی مشتمل بر ۷۸ شرکت بورسی و فرابورسی هستند که با توجه به ریسک و فرصت سرمایه گذاری در بورس به برآورد بازارهای موازی می پردازند.
این گزارش برای چهارمین نوبت در سال منتشر شده است. نکته قابل توجه گزارش نوبت چهارم نسبت به فصل قبل که در آذرماه منتشر شد کنار رفتن سناریوی کاهش قیمت از انتظارات تحلیلگران است. در فصل قبل تحلیلگران بدبین برای بازار املاک انتظار کاهش قیمت داشتند اما در برآورد فصل زمستان حداقل افزایش به رشد ۵ درصد تغییر کرد. از نظر گروه های شرکت کننده پتانسیل های رشد مسکن در مقایسه با بازار سهام بسیار کمتر است. میانگین بازدهی موردانتظار در بورس اختلاف ۱۰ واحد درصدی با میانگین بازدهی بازار مسکن دارد.
برخی تحلیلگران دلیل بازدهی به مراتب کمتر بخش مسکن نسبت به سایر بازارهای موازی در چهار عامل اصلی دسته بندی کرده اند. عامل نخست به نقدشوندگی پایین بخش مسکن باز می گردد. از دیدگاه آنها نقدشوندگی بخش مسکن به مراتب کمتر از سایر بازارهای موازی به ویژه در شرایط رکودی است. عامل دوم آن است که حضور در سایر بازارهای موازی بخش مسکن، با حجم پول و زمان کمتر میسر است. در عین حال عامل دیگر حجم تقاضای مصرفی موجود در بازار مسکن است. بررسی ها نشان می دهد بطور طبیعی تقاضای مصرفی بخش مسکن به مراتب بیش از سایر بازارهای موازی است. نهایتا آنکه با توجه به ماهیت بازار مسکن و اینکه نیاز درصد بالایی از افراد جامعه را شامل می‌شود، سطح درآمد قابل تصرف جامعه در تقاضای موثر بخش مسکن دارای اثر مستقیم است. بر همین اساس کشش‌پذیری قیمت بخش مسکن نسبت به سایر بازارها، کمتر ارزیابی می‌شود.